Punktem wyjścia do cyklu opowieści o teatrze Wielkiej Wojny są uwikłane w wydarzenia geopolityczne biografie intelektualistów, artystów, żołnierzy i rewolucjonistów.
Ten produkt nie występuje już w magazynie
Ostatnie egzemplarze!
Data dostępności:
Autorka proponuje nowatorską perspektywę spojrzenia na proces kształtowania się polskiej nowoczesności, sięgając do wypartych obszarów doświadczenia związanego z I wojną światową i następujących po niej procesów emancypacyjnych. Książka pokazuje, że u podstaw naszej nowoczesnej państwowości tkwi nie tylko romantyczny mit niepodległościowy, ale także horror bratobójczej walki na frontach imperialistycznej wojny i pacyfistyczne dążenia ludzi skonfrontowanych z wojenną przemocą.
Autorka konstruuje alternatywne archiwum kultury, powoływane z poddanych wielokrotnym mediacjom resztek i szczątków historii – ciał, dokumentów, dzieł i tekstów kultury – które domagają się uwzględnienia w niekanonicznym myśleniu o naszej przeszłości. Szczątków takich, jak ciało Róży Luksemburg, od którego zaczyna się narracja Nekroperformansu – kobiety, Żydówki, polsko-niemieckiej działaczki komunistycznej, więzionej, prześladowanej, zamordowanej i sponiewieranej po śmierci. To alternatywne archiwum staje się podstawą do sformułowania projektu nowej antropologii, ufundowanego na doświadczeniu Wielkiej Wojny i zapisanego w formule teatru nowoczesnego.
Z recenzji wydawniczych:
W Nekroperformansie mamy do czynienia nie tylko z nową wiedzą faktograficzną, będącą efektem badań źródłowych autorki, ale także ze świadomym i umiejętnie zrealizowanym zamysłem poszerzenia samowiedzy studiów performatywnych. Dochodzi tu do reorientacji w zakresie definicji tego, co mieści się w rejestrze stabilnej kulturowej wiedzy. Wychodząc od materialności ciał i ramujących śmierć praktyk, autorka zaburza przejrzystą – bo opartą na przemilczeniu – siatkę pojęciową historii kultury w jej kanonicznej postaci. Fundamentalne dla pracy autorskie pojęcia Doroty Sajewskiej nekroperformans i ciało-archiwum ,,zszywają” najbardziej oddalone od siebie tematycznie rozdziały książki, łącząc reaktywacje afektu, widmowy byt po-cielesności z dawniejszą, idealistyczną domeną dramatycznej sceny – restytucją sensu i (re)prezentacją.
Tomasz Majewski
Dorota Sajewska widzi archiwum Wielkiej Wojny jako zapowiedź zjawisk polityczno-kulturowych nowoczesnej Europy, a pojęcie performansu traktuje jako kategorię transgresywną pozwalającą badać różne teksty kultury. Obcość brzmienia pojęcia nekroperformans umożliwia wprowadzenie nowej perspektywy, kierującej uwagę na widowiska „śmiertelnych konwulsji szczątków”, a nie wysublimowanych danse macabre, w których uczestniczą zjawy i duchy. Jest odciążeniem idei teatru śmierci od kontekstów metafizycznych i wszelkich posług patriotycznych. Jest próbą uczynienia zeń kategorii uniwersalnej związanej z doświadczeniem ciała, podlegającego fuzji mentalno-fizjologicznej, a nie duchowości wyemancypowanej od materii. Dyskurs tak zaprojektowany i zrealizowany wydaje się odważny, przekonujący i oryginalny. Budzi zaciekawienie, a także wolę polemiki.
Katarzyna Fazan
Teksty poświęcone siedmiu najważniejszym przedstawieniom teatralnym Akademii Ruchu - od Życia codziennego po Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1979) po Piosenkę (1995)...
Pomysł, żeby na nowo przeczytać dziś Raszewskiego – i do tej lektury zaprosić badaczy teatru, dramatu, performansów i przedstawień kulturowych różnych generacji i szkół wziął się też z przekonania, że taka lektura może być dziś szczególnie pouczająca, ponieważ dyscyplina, która swoje powstanie i autonomię w tak wielkim stopniu zawdzięcza bohaterowi tej...
Pierwszy tom z serii wydawniczej Nowe Historie. Jej celem jest wzbogacenie polskiej historii teatru w jej aspekcie metakrytycznym i metodologicznym.
Dekada nowego teatru odkryła dla polskiej kultury wybitne reżyserki i reżyserów oraz przynajmniej setkę wspaniałych aktorów. Wzbogaciła repertuar środków wyrazu o efekty reportażowe, cytaty z rzeczywistości, zapożyczenia z popkultury, a także nowe zasady kompozycji i obecności aktora na scenie. Sprawiła, że polscy artyści dramatyczni przetarli oczy...