W serii DRAMATOPISANIE publikujemy nowe polskie sztuki współczesne, których autorami są laureaci konkursu stypendialnego o takiej samej nazwie, stworzonego w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
Ostatnie egzemplarze!
Data dostępności:
Pomysł na konkurs zrodził się z przekonania o wyjątkowej roli i możliwościach dramatopisarzy, którzy jak nikt inny potrafią wykryć i rozpoznać, krytycznie zinterpretować i symbolicznie rozwiązać nasze ukryte konflikty: wewnętrzne i zewnętrzne, indywidualne i zbiorowe. Jednak pozycja zawodowa polskich autorów teatralnych jest rażąco niska w porównaniu z ich artystycznym potencjałem. Dramatopisarze nie są dziś pełnoprawnymi partnerami ani dla wydawców (którzy nie zabiegają o nowe sztuki, nie publikują ich i nie popularyzują wśród czytelników), ani dla reżyserów (którzy o wiele częściej sięgają po klasykę lub inscenizują dzieła epickie). Sytuacji współczesnych autorów nie poprawiają też zadawnione stereotypy na temat dramatu jako literatury, która dopiero na scenie zyskuje prawdziwą wartość. Na tym rozpowszechnionym przekonaniu korzysta tylko teatr postdramatyczny, degradujący pisarzy do roli adaptatorów słów już wypowiedzianych – w cudzych dziełach, w innych mediach, a nawet na próbach, podczas aktorskich improwizacji. Dramatopisarze, choć ciągle nie poddają swojej własnej wyobraźni, zmuszeni są pracować w bardzo niesprzyjających warunkach. Jeżeli nie piszą na zamówienie konkretnych teatrów, szanse na publikację swoich utworów poza obiegiem czasopiśmienniczym mają niewielkie, a na ich inscenizację – praktycznie zerowe. Natomiast tworząc dla konkretnego reżysera, mogą pożegnać się z myślą o powtórnym wystawieniu swoich sztuk. W ostatnich latach tak mało dramatów współczesnych doczekało się kilku premier, że formułowanie wygórowanych oczekiwań wobec autorów teatralnych wydaje się nieuprawnione. Może dlatego niektórzy renomowani krytycy zwątpili dobre sztuki w możliwość oceny ich dzieł? Problematyczna stała się dla nich sama klasyfikacja gatunkowa czy wręcz rodzajowa literatury teatralnej, co w efekcie zrównuje pisarzy z dramaturgami, scenarzystami, teatralnymi copywriterami. Dramatem nazywa się przecież wszystko, co służy dziś reżyserowi za językową protezę spektaklu. Jak sprawić, by powstawało więcej tekstów o wyraźnej, autorskiej sygnaturze, za którą kryje się świat, a nie tylko godny rozmontowania dyskurs? Czy jesteśmy w stanie przywrócić autorowi należne mu miejsce w polskim teatrze, a sam teatr ponownie zainteresować dramatem? Możemy spróbować, najlepszym z pisarzy dając szansę na systematyczną pracę nad interesującymi ich tematami i oryginalną formą dramatyczną, a wybranym teatrom – wsparcie finansowe w realizacji nowo powstałych sztuk. Do tego w gruncie rzeczy sprowadza się pomysł na DRAMATOPISANIE, który przyniósł już pierwsze owoce – utwory wyrafinowane językowo i stylistycznie, świetnie skomponowane, a przy tym istotne, angażujące, dotkliwe. Wkrótce zapoznają się z nimi reżyserzy, ale też krytycy i czytelnicy. Tylko dzięki lekturze starannie publikowanych sztuk, ich wielokrotnej interpretacji scenicznej i ocenie recenzentów polska kultura dramatyczna zdoła się odrodzić. Praktyki te w czasach łatwej reprodukcji, szybkiego eventu i promocji, która zastępuje krytykę, wymagają pewnego wysiłku, ale warto go podjąć, gdy w grę wchodzą dobre sztuki.
Jacek Kopciński
Anna Wakulik
Urodziła się w Gdańsku, ukończyła Szkołę Dramatu przy Teatrze na Woli i Instytut Kultury Polskiej UW. W latach 2017–2020 dramaturg teatru Dramatycznego w Warszawie. W latach 2012–2014 kierowniczka literacka Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie.
Autorka sztuk Zażynki (Teatr Polski w Poznaniu, reż. Katarzyna Kalwat; The Royal Court Theatre w Londynie, reż. Caroline Steinbeis; sztuka była nominowana do London Evening Standard Theatre Awards 2013, zdobyła Nagrodę Dziennikarzy w konkursie Metafory Rzeczywistości, znalazła się w finale Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej), Bohaterowie (Teatr im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, reż. Ewelina Pietrowiak), Zofia (Teatr Powszechny w Warszawie, reż. Beniamin Bukowski).
Finalistka Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w latach: 2010 za tekst Krzywy domek (realizacja w cyklu „Teatroteka”, reż. Anna Wieczur-Bluszcz, 2016; Teatr Polskiego Radia, reż. Janusz Kukuła), 2014 za Waszą wysokość (prapremiera: Teatr WARSawy, reż. Katarzyna Kalwat; realizacja w cyklu „Teatroteka”, reż. Agnieszka Smoczyńska, 2015; Teatr Polskiego Radia, reż. Julia Mark, 2017), 2015 za Dziki Zachód, 2016 za Błąd wewnętrzny; finalistka Metafor Rzeczywistości 2009 za tekst Sans Souci; laureatka konkursu dramaturgicznego Teatru Wybrzeże za tekst Elżbieta H. (2011).
W latach 2006–2009 rzeczniczka prasowa Teatru Atelier im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie. Publikowała w „Dialogu” (sztuki: Sans Souci, Elżbieta H., Zażynki, Wasza Wysokość, Dziki Zachód). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013, 2020), czterokrotna stypendystka Marszałka Województwa Pomorskiego i dwukrotna stypendystka Miasta Gdańska. Rezydentka Royal Court Theatre w Londynie, Willi Decjusza w Krakowie, teatru Sala Beckett w Barcelonie. Prowadziła zajęcia creative writing w Collegium Civitas, Szkole Dramatu i Wyższej Szkole Fotografii w Warszawie, w Teatrze Sala Beckett w Barcelonie, na uniwersytecie w Târgu Mureș. Była selekcjonerką i jurorką Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, pisała felietony na portalu E-teatr.pl. Jej sztuki zostały przetłumaczone na niemiecki, włoski, angielski, rumuński, kataloński, francuski, węgierski, hebrajski. W roku 2021 ukazała się antologia jej sztuk Błąd wewnętrzny (Wydawnictwo Akademickie, Kraków).
W serii DRAMATOPISANIE publikujemy nowe polskie sztuki współczesne, których autorami są laureaci konkursu stypendialnego o takiej samej nazwie, stworzonego w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
Opracowanie prapremierowego egzemplarza Protesilasa i Laodamii Stanisława Wyspiańskiego otwiera serię, którą już na tym etapie należy uznać za niezwykle cenną i potrzebną - złożą się na nią edycje pozostałych, zachowanych, prapremierowych partytur Wyspiańskiego.