Andrzej Tadeusz Wirth urodził się 10 kwietnia 1927 roku w małym miasteczku Włodawa, które dziś leży przy granicy Polski z Białorusią. Później mieszkał w wielu miastach: Warszawie, Nowym Jorku, Londynie, Giessen, Berlinie i Wenecji – i najwyraźniej zawsze znajdował się we właściwym czasie we właściwym miejscu, gdy idzie o nowe formy teatralne. Oglądał Berliner Ensemble jeszcze za dyrekcji Brechta, polskie początki kariery Grotowskiego, był przy tym, jak Peter Handke wychłostał sarkazmem członków Grupy 47 i śledził wzlot Roberta Wilsona z piwnic Manhattanu. W 1982 roku założył Instytut Teatrologii Stosowanej (ATW) w Giessen, szkołę teatru postdramatycznego. Teraz opowiada o niemal całym swoim życiu w książce Byle dalej.

Teorię praktycznego działania – prakseologię – studiował Andrzej Wirth w późnych latach czterdziestych w Łodzi u logika Tadeusza Kotarbińskiego. Także do teatru zbliżył się na sposób prakseologiczny. Eksperymentował z Brechtowskimi Lehrstücke: w 1973 roku wystawił w Nowym Jorku z tancerkami Decyzję, a w 1976 roku dzięki wielotygodniowej pracy uwolnił Brechtowskiego Fatzera od fatwy nietykalności, którą rzucili na ten tekst spadkobiercy z Berlina Wschodniego. Prakseologicznym arcydziełem Wirtha pozostanie jednak założony przez niego Instytut Teatrologii Stosowanej. Książka to kurs przyspieszony ATW.